Ze komt niet alle dagen meer langs, maar haar portret hangt aan de muur. Een echt portret, gemaakt bij een echte fotograaf. Vijfentwintig jaar wonen ze hier nu, Erica heeft het grootste deel van haar jeugd hier doorgebracht. Soms, voordat ze naar bed gaan, staan ze naar het portret te kijken.
Eens in de drie, vier weken is dat. Gewoonlijk zegt geen van beiden iets, gewoonlijk is het Gea die na verloop van tijd de stilte verbreekt. Of de vuilniszakken al buiten staan. Dat ze morgen naar fysiotherapie moet. Ze zouden er veel woorden aan vuil kunnen maken dat Erica nu met een puntlasser in Stedum woont. Maar ze kunnen het ook laten.
Een jaar of wat geleden, toen ze opnieuw hebben behangen, is de lijst even van de muur geweest. Al snel hing hij er weer even vertrouwd bij als tevoren. Boven de schoorsteenmantel, in het midden van de kamer. Ze heisteren door het huis en Erica kijkt toe. Ze worden ouder en Erica kijkt toe.
Als ze op visite is, zit Erica vaak schuin onder haar eigen portret op de bank. De verschillen worden zichtbaar, ook Erica wordt ouder. Haar lichaam, haar haar, haar nek. Op de foto is ze een meisje, in het echt is ze een vrouw. De tijd verstrijkt, Erica lacht. Ze weten nog precies wanneer ze de foto lieten maken.
Groningen, 24 januari 2003
Gepubliceerd in: Een jaar, de stad (eigen beheer, 2003)