Niet vergeten

Een onhandig groot plakkaat is het, geplastificeerd en wel, en met veel plakband vastgemaakt aan een prachtige gietijzeren, maar ook onhandig slanke lantaarnpaal. Wegwaaien of tot pulp regenen zal het ding niet. Maar om de tekst te kunnen lezen, moet je geduldig zijn en je hoofd met de regels rond de lantaarnpaal laten meebewegen. En dat een heel verhaal lang, in kleine lettertjes.

Ludo heet de kater. “Hij is zestien jaar oud, hij miauwt veel en is erg aanhankelijk, dus het moet niet moeilijk zijn om hem te benaderen”, schrijven zijn baasjes Livia en Marko. En dat hij “inmiddels zo lang weg is, sinds 2 januari 2011,” dat ze er eigenlijk vanuit gaan dat hij niet meer leeft. Toch vragen ze hun buurtgenoten alsjeblieft goed in tuinen en schuren te kijken. Want: “Dat we niet weten wat er met hem is gebeurd, is gekmakend.”

“Gezocht. Pucky, wit befje, zwarte sokjes. Bel Hans, 06-…” Zoiets kalk je op een A4’tje, als je kat zich een dag of wat niet heeft laten zien. Iets kernachtigs. Met een van de vele foto’s erbij die je op je camera hebt staan, maar waar je normaal gesproken niet naar kijkt, omdat poeslief je toch al de hele dag voor de voeten loopt. Tegen de tijd dat je je werkelijk zorgen begint te maken, stapt het beest de keuken binnen. Met een kras in zijn oor, een stukje van zijn staart, of gewoon: miauwend. Of er niet wat te eten is.

En Marko en Livia? Nog elke ochtend loopt híj in zijn pyama naar de keuken om brokjes voor Lu… En zich weer om te draaien. Al meer dan drie maanden gaat háár hand in een aaireflex naar… Ja dus. Daar op de bank, waar Ludo altijd lag. En op de hoek van hun straat staat deze lantaarnpaal, met dit plakkaat. Dat maar weinig mensen de moeite zullen nemen de hele tekst te lezen, is misschien niet eens belangrijk. Ludo was zestien jaar oud, hij miauwde veel en was erg aanhankelijk. En hij is, zo te zien, nog lang niet vergeten.