Niet alert

Ik was even niet alert, zo kon het gebeuren. Het was een uur of drie, ik had me al druk genoeg gemaakt die dag, ik was toe aan een kop thee, een krant en geroezemoes om me heen. Ja, verdraaid. Een leestafel, attent knikkende obers, een paar fikse kroonluchters en af en toe een langstingelende tram, daar had ik behoefte aan. Het kwam prima uit dat ik net langs het grand café aan de Hofweg liep.

Met mijn verstand op een laag pitje en condens op mijn bril zocht ik mijn weg tussen de tafels en stoelen, liet ik me op een stoel bij het raam zakken – om pas daar door te krijgen dat vandaag alles anders was in het grand café. Midden in de zaak was een podium opgebouwd, met publiek in halve cirkels eromheen en aan weerszijden geluidsboxen op hoge standaards.

Ik was niet terechtgekomen in een roezemoezend koffiehuis, maar in een Libelle Nieuwscafé. Aan een tafel op het podium werd net een televisiepresentatrice geïnterviewd over een boek dat ze had geschreven. Waar het over ging? En of haar gezin er niet onder leed, dat ze óók nog schreef? Ik kreeg te laat in de gaten wat er gaande was, om het gesprek goed mee te krijgen. ‘Gezellig dat je er was, Karin,’ rondde de interviewster algauw af. ‘Je hebt een schitterend boek geschreven. En het ligt vanaf morgen in de winkel hè?’

Dit was niet waar ik naar op zoek was geweest, bedacht ik, terwijl de frontman van een bekende band het podium beklom om een nummer van zijn nieuwe soloplaat te zingen. Maar omdat ik blij was dat ik zat, omdat er een ober langskwam om een bestelling op te nemen en ik de bedrijvigheid rond het podium toch ook wel interessant vond, bestelde ik maar een kop thee.

Ik was even niet alert geweest en op het verkeerde moment het verkeerde café binnengelopen. Zo kon het gebeuren dat ik even later suiker door mijn thee zat te roeren, terwijl een paar meter verderop minister Maxime Verhagen zich installeerde om te vertellen over het geheim van zijn huwelijk. Zijn gelukkige huwelijk, dat nu al zesentwintig jaar duurde.