Nee, natuurlijk ben je geen lijsttrekker als je op de twintigste plaats staat. Met vinnige bewegingen pakt ze haar tas in. Haar sleutels. Haar telefoon. Haar deodorant. Natuurlijk lopen de cameraploegen je niet plat als je je met jeugdwerkloosheid, arbobeleid en bedrijfshulpverlening bezighoudt. Natuurlijk komt het partijbestuur op woensdagmiddag niet met jóu praten. En natuurlijk is ze nog veel tijd kwijt aan haar eigen regio en zit ze op zaterdagmiddagen gewoon nog met de bekende gezichten in de bekende zaaltjes. Natuurlijk. Ze is toch niet naïef?
Ze trekt de deur dicht en steekt de sleutel in het slot. Oh, en dan de dossiers nog. Ze lacht. Ze stapt haar kamer weer binnen, steekt de stapel papieren op de hoek van haar bureau in haar tas en verdwijnt. Snel nu, de gang door, de trap af. Als ze doorloopt kan ze de trein van kwart over nog halen. Met gebogen hoofd loopt ze langs de fractiekamer van de kleine christenen, waar ze aanschuiven voor een overleg. ‘Joe, daag. Tot morgen,’ glimlacht ze. En natuurlijk steekt Matthias zijn duim even op. ‘Ja, jij ook, Matthias. Sterkte hoor!’
Met een hoofd vol commissiewerk, het afdelingennet en de permanente campagne groet ze de portier en loopt ze de schuifdeuren uit. Een tas over haar schouder, een tas in haar hand. Nee natuurlijk heeft niemand gezegd dat ze het zó eventjes zou doen. Dat zij de bezem wel eens even… Of dat het forensen energie zou geven. Fractiediscipline, waterdragers, buffelen. In die bewoordingen heeft ze er zelf toch ook altijd over gepraat?
Als ze het plein op stapt, de zon in haar nek voelt en het lawaai van de schoolklassen rond het standbeeld hoort, glimlacht ze om zichzelf. Wat loopt ze nou met haar blik naar de grond. Ze is Kamerlid verdorie! Ze trekt haar tas verder over haar schouder, richt haar hoofd op en zet de pas erin. Ja, ze mag hier heus wel wat trotser rondlopen. En morgen zwemt haar jongste af, nota bene! Dat ze dat vergeten was: ze zit bij het zwembad morgenochtend, ze heeft zich allang afgemeld voor die akelige commissievergadering!