Hallo leesvrienden,

Hoe lang is het nu geleden? Een week of drie geloof ik. Ja, op 2 september, zie ik in mijn agenda, was ik in Amsterdam bij een interview en voorleessessie van Sylvie Schenk, de schrijfster van de prachtige roman Schnell, dein Leben, die ik voor uitgeverij Cossee vertaalde, en die dit voorjaar verscheen onder de titel Snel, het leven.

Waar zal ik beginnen? Hadden jullie het al gelezen, Snel, het leven? Ik heb er hier in mijn nieuwsbrief nog niet zoveel reclame voor gemaakt, volgens mij, maar misschien hebben jullie er een recensie over voorbij zien komen. Het is een verhaal over een meisje dat opgroeit in een kil naoorlogs gezin in een bergdorpje in het zuiden van Frankrijk. Tijdens haar studie leert ze een Duitse jongen kennen. Ze wordt verliefd, trouwt met hem en vertrekt naar Duitsland. Weg bij haar ouders, weg uit het benepen Frankrijk. Weg, de wijde wereld in! Dat hoopt ze tenminste.

Wat me niet bij elk boek overkomt, overkwam me bij Schnell, dein Leben wel: hoe langer ik eraan werkte en hoe vaker ik het las, hoe mooier en hoe rijker ik het begon te vinden, en hoe meer ik me met de personages en de auteur begon te vereenzelvigen. Dat is misschien wel het mooiste aan mijn werk: dat het je de tijd en de gelegenheid geeft een kunstwerk waar iemand zijn of haar ziel en zaligheid in heeft gestoken écht tot je door te laten dringen. Zeker bij zo’n mooi boek als Schnell, dein Leben is dat een genot.

Wie ons naast elkaar zag zitten voorafgaand aan haar optreden, zal misschien vooral verschillen hebben gezien. Een héél klein Frans/Duits mevrouwtje van een eindje in de tachtig naast een best wel lange, Hollandse vertaalslungel van een eindje in de veertig. Ik zou wensen dat ik de tegenwoordigheid van geest had gehad om een selfie van ons te maken, hoe we daar zaten, Sylvie en ik, allebei met één bil op een krukje in boekhandel Athenaeum aan het Spui. Maar ik vergat het, omdat we zo geanimeerd zaten te praten. Ik met het gevoel: ik ken jou, Sylvie, ik begrijp jou en ik ben jou ook, ergens. Omdat jouw boek ook míjn boek is geworden. Klinkt dat raar? Klink ik als een verliefd schooljochie? Tja. Wat zal ik zeggen? 

Er was niet veel publiek komen opdagen, maar het werd een gedenkwaardig optreden: een intelligent, invoelend interview door NRC-recensent Margot Dijkgraaf, afgewisseld met voorleessessies van de auteur, prachtig begeleid door saxofonist Heribert Leuchter. Dat interviewer en auteur mij ook nog wat veren in mijn reet staken voor mijn vertaalwerk, vóór het aanwezige publiek nog wel, was natuurlijk prachtig (blosjes op mijn kaken), maar wat ik me vooral zal herinneren: het gevoel dat we verwante zielen zijn, Sylvie Schenk en ik.

En zo zou ik nog wel een eindje door kunnen tikken over wat voor voorrecht en hoe interessant het is, dat werk van mij. Maar dat moet ik bij een andere gelegenheid maar eens doen. Want dat is de andere kant van de vertaalmedaille: er ligt weer een nieuw boek op mijn bureau, en ik heb best een strakke deadline. We moeten door.

Mocht je het nog niet gelezen hebben, Snel, het leven - nou ja, mijn punt is wel helder denk ik. Als je er meer over wilt weten: op mijn website vind je een overzicht van alle lovende recensies. En voor nog wat meer achtergronden: op de site van de Groene Amsterdammer staat sinds een paar dagen een prachtig interview met Sylvie Schenk door Pleun Kraneveld. 

Tot slot nog iets over mijn podcast Vertaalstemmen, want daar verwacht je misschien ook wel eens nieuws over. Wanneer er weer nieuwe afleveringen komen bijvoorbeeld. Tja, dat is even lastig. Tot december werk ik aan een nieuwe vertaling, waarover later meer, daarna hoop ik zo snel mogelijk weer met een microfoon bij vertaalcollega’s langs te gaan. Ik verheug me erop, maar het gaat dus nog wel eventjes duren voor je de resultaten kunt beluisteren, vrees ik.

Maar in de tussentijd heb je nog wel iets leuks te lezen en te luisteren, denk ik?

Veel groeten,

Ralph Aarnout